“İYİLER ERKEN GİDİYOR” Sözünü Bu Kadar Çok Duyar Olduk, Neden?

Bazen bir cümle dolaşıma girer ve tam da insanların içinde tuttuğu bir duyguyu dile getirir. O cümle bir anda tanıdıklaşır, yayılır, tekrar edilir. Çünkü ortak bir yerden seslenir hepimize. “İyiler erken gidiyor” cümlesi de öyle… Bir yasın, bir şaşkınlığın ve bir iç çekişin ifadesi gibi. Son zamanlarda bu sözün neden bu kadar sık söylendiğini düşünmeden edemiyoruz.

 “Neden hep iyiler erken gidiyor?”Bu cümleyi son zamanlarda çok sık duymaya başladım. Sanki bir kaybın ardından sadece bir kişiyi değil, onunla birlikte bazı değerleri de uğurluyoruz. Geride kalanlar sadece üzülmüyor; sanki içten içe şunu da söylüyorlar: “Böyle insanlara ihtiyacımız vardı.”

İyi insanların ardından yaşanan hüzün biraz farklı oluyor. Çünkü onlar sadece hayatımızdan çekilmiyor, içimizde bir boşluk da bırakıyorlar. Bulundukları yerde bir şeyin iyi gittiğini, doğru durduğunu hissederiz. Onlar gidince o his de eksiliyor. Giden kişiyle birlikte, hayatımızdaki bir tür denge de bozuluyor sanki. Sessiz ama sağlam bir yer çekimi gibi, farkına varmadan yaslandığımız bir duvar gitmiş oluyor.

Bazen “erken gittiler” diyoruz ama belki de mesele o değil. Biz daha doyamadan gidiyorlar. Çünkü onları yaşarken yeterince konuşmamış, varlıklarını fazlasıyla normalleştirmiş oluyoruz. İyiliğin, zarafetin, güvenilirliğin sıradan şeyler olmadığını ancak eksildiğinde fark ediyoruz. O yüzden gidişleri bir anda ve sert oluyor.

“İyiler gidiyor” dediğimizde aslında başka bir şeyi de fark ediyoruz galiba: İyiliğe, dürüstlüğe, inceliğe ne kadar ihtiyaç duyduğumuzu. Ve içten içe bir endişe beliriyor: “Böyle insanlar azalıyor mu?” Bu soru, zaman zaman hepimizin aklından geçiyor. Çünkü iyi insanların gidişiyle birlikte, sadece bir hayatın değil, bir duruşun da kaybı yaşanıyor gibi geliyor bize.

Bu yüzden bu söz, sadece bir yas cümlesi değil. Bir sarsılma, bir fark ediş, belki biraz da gecikmiş bir vefa gibi.

İyiler erken gitmiyor aslında. Biz onları kaybetmeye hiç hazır olmuyoruz.